Nieuwjaarstoespraak, Antoniushuis,  zondag 14 januari 2018

 

Dank aan de Margot en Karin en alle medewerkers van het Antoniushuis, waar vandaag weer ruimte is voor velen. Het parochiehuis maakt zijn oorspronkelijke naam weer helemaal waar.

 

1.

 

Wij lijken de koning wel. Die houdt ook pas halverwege januari zijn nieuwjaarsreceptie.

Eén van de redenen voor de late datum is de aanwezigheid van diaken René Hendriks, die alleen de tweede zondag van de maand in ons midden kan zijn in verband met zijn pastorale en liturgische dienstwerk in het Korthagenhuis, waaraan hij al jaren is verbonden en waarvoor hij zich van harte inzet, juist ook in deze voor dit huis, zoals voor alle verzorgingshuizen, moeilijke periode.

Voor de helft van zijn werktijd is René er voor onze parochie. Met grote inzet en inspanning werkt hij vooral voor jonge gezinnen en jongeren. We praten er samen vaak over: hoe moeizaam het vaak is hen te benaderen, een plaats te geven in onze kerkgemeenschap, hen te winnen voor het evangelie, binnen te voeren in de liturgie. Wat is er toch met onze kerk aan de hand in West-Europa, dat nog geen tien procent van de katholiek gedoopten naar de kerk komt. Om meteen maar eens de olifant in onze kerkelijke huiskamer aandacht te geven. Zeker, als parochie hebben wij zeer vele contacten met leden van de jongere generaties. Velen voelen zich betrokken, zijn gelovig. Maar wat is engagement, week na week, zondag na zondag toch een weerbarstige werkelijkheid. René zet door, soms met een heilig ongeduld, maar uiteindelijk is voor hem ook in dit zware dossier de liefde de grootste. We spannen ons in voor het jongerenwerk. We gaan bijvoorbeeld verder met onze vormelingen en hun families. Ik dank René voor zijn hartelijke collegialiteit en onze vriendschappelijke verbondenheid, ook met zijn gezin.

 

2.

 

De samenwerking met de diaken is extra belangrijk geworden nu ik sinds de afgelopen zomer een bijbaantje heb gekregen van de bisschop. Ongeveer een dag in de week besteed ik mijn tijd en energie aan een samenwerkingsverband van parochies in Amsterdam-Oost, Watergraafsmeer, Duivendrecht, Diemen en Zuidoost. Een betrekking ad interim. Maar de bisschop heeft mij vlak voor kerstmis wel voor onbepaalde tijd hiervoor benoemd. Ik heb hem beloofd dat ik tegen de zomer zal evalueren en zien of het nodig is nog langer door te gaan. Je doet nooit genoeg, maar de combinatie van de twee grote werkgebieden van onze stad, Noord en Oost, lukt redelijk. Ik noem toch maar even twee namen: Trees Pierik en René Hendriks maken het voor mij mogelijk het beroep dat op me is gedaan te kunnen beantwoorden. Nog een naam: veel dank aan Pastor Huismans voor zijn trouwe inzet voor de liturgie en de 60+groep en voor zijn deskundige en invoelende adviezen aan het bestuur en ook aan mij persoonlijk.

 

3.

 

Er is ook veel aandacht voor de senioren. In dit huis komt wekelijks de seniorensociëteit sint Stephanus bijeen, aangestuurd door de enorme inzet van het echtpaar Zaal.

De wijkkontaktpersonen leggen talloze bezoeken af. Parochianen waarderen dit. Zij voelen zich gezien en herinnerd.

Ook dit jaar, op 14 oktober, was er een Dag van Ontmoeting, mogelijk gemaakt door een bevlogen groep parochianen, oud en jong.

De 60+groep komt trouw bijeen, sinds kort in het pastoraal centrum. Ook onze stagiaire, Jacqueline Elemans, zet zich in voor deze groep, met haar geestelijke bagage, haar ervaring en pastorale openheid. Zij zal bovendien in de Veertigdagentijd een vierdelige bijbelcursus geven. Ik wens haar veel succes met het tweede deel van haar stage.

 

4.

 

Ook op het terrein van de caritas, de diaconie is er veel inzet en dienstbaarheid. Onze PCI doet-meestal ongezien- veel goeds voor mensen in de knel. Parochianen nemen deel aan het werk van Kerk en Buurt, het Leefkringhuis, de Voedselbank en Prosan.

Elke vrijdagmiddag en elke zondagmiddag geven in het onderwijs ervaren parochianen taalondersteuning aan nieuwe landgenoten, van wie de meesten zijn gevlucht voor geweld, oorlog, ontbering.

 

5.

 

De liturgie van de kerk wordt - ondersteund en aangevuurd door onze toegewijde koren, dirigenten en organisten - niet alleen gevierd in onze landstaal en in het Latijn, maar ook maandelijks in het Engels voor katholieken uit de Filippijnen en in de taal van Eritrea, in de katholiek-oriëntaalse ritus voor vele katholieke Eritreeërs in Nederland. Zij beschouwen onze kerk als hun moederkerk in Nederland. “In het huis van mijn Vader is ruimte voor velen”, heeft Jezus tijdens het Laatste Avondmaal gezegd. Het behoort bij het beleid van onze parochie zijn woord te proberen waar te maken.

 

6.

 

Dat vraagt heel veel van parochianen. Al deze pastorale, charitatieve en catechetische werkzaamheden worden voor een groot deel door parochianen verricht. Er is geen beginnen aan om namen te noemen. Bij deze gelegenheid wil ik, ook in naam van de overige parochiebestuursleden, al die medewerksters en medewerkers van onze parochiegemeenschap hartelijk danken. Uw werk ter ere van God en voor het heil en het welzijn van mensen is van onschatbare betekenis.

Hoe minder de kerk naar binnen gericht is en met zichzelf bezig is hoe beter zij het maakt.

Hoe warmer en intenser ons gebed en onze eredienst, hoe royaler onze dienst aan de naasten, binnen en buiten de kerk,

hoe meer de parochie tot nieuw leven zal komen.

 

7.

 

In dat kader neemt de parochie ook deel aan diaconaal overleg over de grenzen heen. Al enkele keren heeft een brede bezinning plaatsgevonden in ons pastoraal centrum over de inzet van kerken en maatschappelijke instellingen voor mensen die in sociale en financiële nood verkeren. Afgelopen vrijdagmiddag nog.

Zelf neem ik namens onze parochie deel aan de overleg onder leiding van stadsdeelvoorzitter Mw. Cobie van Berkum van vertegenwoordigers van alle godsdienstige richtingen in ons stadsdeel: christenen(rooms-katholieken, protestanten, kopten) en moslims van allerlei herkomst en signatuur. We proberen elkaars leven en geloven, elkaars toekomstverwachtingen en zorgen beter te begrijpen, aan te voelen en te delen. De maatschappij wordt hopeloos als we ons van elkaar afzonderen en doorgaan met beeldvorming en oordelen. Er gloort hoop als we naar elkaar luisteren en stevig met elkaar in gesprek gaan, zo geduldig als Samuël, die de hele nacht van zijn tijd probeerde te luisteren en te verstaan; zoals Jezus die geduldig al zijn onderling zeer verschillende leerlingen tot een gemeenschap wist om te vormen.

 

 

 

 

8.

 

Hoe minder de kerk met zichzelf bezig is hoe beter het met haar gaat. De Kerk is van God, onze naasten zijn ons toevertrouwd. Ook al liggen we soms wakker over de toekomst, er is geen reden tot bezorgdheid. Als u en ik maar onszelf geven naar het voorbeeld van Jezus en in zijn Geest.

En als we voor zijn aardse lichaam, de kerk, geven naar vermogen, op de eerste en voornaamste plaats vanuit- en mét ons hart, maar ook in de Actie Kerkbalans die ik u nog maar eens van harte aanbeveel.

Zalig Nieuwjaar.